Papieren vrijheid, mentale kettingen: mijn weg terug naar mezelf!

Na maanden van stilte pak ik de pen weer op, niet omdat de strijd voorbij is, maar omdat ik eindelijk weer de energie heb om mijn verhaal te delen. De laatste tijd stond mijn energiepeil op een laag pitje en sukkelde ik met wat gezondheidsproblemen. Eén van de kenmerken van het samenleven met een narcist, is dat het energie vreet. Zeker als je in een juridische strijd zit met een narcist, want dan wordt je gedwongen om te antwoorden op de vele leugens. Zo vermoeiend, zeker als de leugens eenvoudig te weerleggen zijn met feitelijke bewijzen. En net dat maakt dat ik het moeilijk kan begrijpen waarom je dan liegt. In elk geval kon ik de laatste maanden met moeite nog de energie opbrengen om die leugens te weerleggen. Ik wou vooruit en aan mijn toekomst werken, maar daar had ik bitter weinig tijd voor. In plaats daarvan ging mijn vrije tijd op aan afstemmen met advocaten en juristen, bewijzen opzoeken, antwoorden formuleren, etc. Frustrerend.

Maar naast de energie die ik in die juridische strijd moest steken, zijn het ook mijn gedachten die een enorme weerslag hebben gehad op mijn gezondheid. Ik heb me de afgelopen maanden mentaal gevangen gevoeld en zag geen uitweg meer. Ik was er in de scheiding steeds van uit gegaan dat het om een financiële strijd ging. Enkele maanden geleden kwam ik tot het harde besef dat het niet zozeer om het geld ging, maar om een machtsstrijd. Ik realiseerde me dat mijn ex nooit zou toehappen op een minnelijk voorstel, zelfs niet op een royaal voorstel, want dat zou betekenen dat hij me moet loslaten en dat hij de controle over me kwijt zou zijn. Slik. Hoe kan ik in godsnaam aan zijn macht ontsnappen?

Een vraag die ik me maanden heb gesteld en waar ik geen antwoord op vond. En toen bleken de wonderen de wereld nog niet uit te zijn. Op een dag ging mijn ex akkoord met het voorstel tot minnelijke schikking en konden we de scheiding afronden. Eind goed, al goed, hoor ik je denken. Maar dat is het niet. Vooreerst voelt de overeenkomst helemaal niet als een win-win. Het voelt helemaal niet fair aan. Maar dat is de prijs die ik bereid was te betalen om mijn vrijheid terug te krijgen. Vrij om te doen wat ik wil. Een zalig gevoel. Maar die vrijheid leek van korte duur te zijn. Ik die dacht dat een narcist kan loslaten. Hoe naïef kon ik zijn? Het is me nu wel duidelijk dat mijn ex wellicht nooit zal stoppen met te proberen me in zijn greep te houden. Zucht…

Ik weet nochtans dat je een ander niet kan veranderen. Ik kan alleen maar mijn eigen gedachten en gedrag veranderen. Dus hoe komt het dat ik er niet in geslaagd ben om de afgelopen maanden de nodige rust te nemen en uit die mentale gevangenis te breken?

Het klinkt tegenstrijdig, maar als je het ontzettend druk hebt, net dan heb je rust nodig. Dus de laatste weken heb ik het bewust rustiger aan gedaan. Ik heb minder in mijn agenda gepland en meer geluisterd naar wat mijn lichaam echt nodig had. Meer introspectie ook, waardoor ik oog in oog kwam te staan met mijn valkuil: in relatie met mijn ex heb ik de neiging om me ondergeschikt op te stellen. Dat is een patroon waarin ik steeds dreig terug te vallen. Dus daar ben ik mee aan de slag gegaan.

Na verschillende meditatiesessies, zowel alleen als in groep, en na (zelf)heling voel ik me vandaag weer meer in mijn kracht staan. Ik voel wel dat het nog enige tijd zal duren vooraleer ik de vermoeidheid van de afgelopen jaren te boven ben, maar ik ben op goede weg. Ik voel me sterker en weerbaarder. Ik merk dat het weer gemakkelijker is om mijn ex mentaal op afstand te houden, zodat hij veel minder impact op me heeft. Het raakt me niet meer als hij opnieuw iets vindt om controle op me uit te oefenen. Ik blijf in mijn kracht staan en voel me als een stevige boom die stormen kan doorstaan.

Wat me wel nog diep raakt, is de worsteling van mijn kinderen met mijn narcistische ex. Langs de ene kant kan hun vader leuk zijn en langs de andere kant gedraagt hij zich niet als vader. Voor mij als ex is het gemakkelijker, ik kan afstand nemen. Maar voor de dochters is dat moeilijker, want het is en blijft hun papa. Hartverscheurend. Ik zou niets liever hebben dan 2 gelukkige dochters. Maar ook zij hebben hun eigen weg te bewandelen, hoe moeilijk ik het ook vind. En het enige wat ik kan doen, is er zijn voor hen wanneer ze me nodig hebben, ze een warme thuis bieden en overstelpen met liefde. En ik hoop dat ik daar in slaag.

Wat mijn eigen pad betreft, zijn rust, voldoende slaap, zelfonderzoek en heling mijn ankers gebleken in deze storm. Mijn kracht ligt in mezelf en niet in het veranderen van een ander. In de rust van mijn eigen gedachten en gevoelens, ligt de sleutel tot een kracht die niemand me kan ontnemen. Niet een ex, niet een situatie, niemand.